Á mestra do noso taller de prensa.

Cualifico a materia de Taller de Prensa cun 8.
Resoultou ser unha das miñas clases preferidas. Gustoume moito a parte da práctica, todo.
Redactar, realizar entrevistas, as reportaxes. O que non me gustou nada foi ter que maquetar, pero está claro que alguén o tería que facer, polo tanto tivemos que facelo todos, aínda que uns "pringaron" máis que outros.
O traballo que máis me gustou facer, e á vez o que menos, foi os que fixemos para a revista de fin de curso 010/011. Resultoume moi emocionante o feito de escribir algo e saber que todos os teus compañeiros o leerán y máis de un o mirará dentro duns anos e se acordará de ti polo feito de levar o teu nome na revista. A parte negativa de isto, como xa dixen foi maquetar. Outra cousa negativa ou que simplemente non me gusta non lle atopo á optativa de taller de prensa. Dende os primeiros días no taller xa comezamos a escribir as nosas noticias, a facer as nosas reportaxes, a maquetar... Do que realmente estou orgullosa e de todo o que aprendín aqui. A medida que iba corrixindo os meus traballos dábame de conta dos meus erros e de seguro que agora non voltaréi cometelos. Aquí quero resaltar a miña reportaxe sobre as drogas, que realicei xunto a Lui para o concurso do País. Deu moitísimo traballo e tamén nos divertemos moito facendo o cuestionario a todo o instituto. O resultado penso que foi moi positivo, estivo moi ben valorado por algún que outro profesor e por moita máis xente e isto encheume de orgullo.
Voltando outra vez a opinión sobre o taller de prensa, como pequena crítica diría que botei en falla facer moito máis traballo práctico. Aínda que moitos se queixen e posiblemente me maten ao ler isto. É a verdade. Ao principio de curso e no segundo trimestre tivemos moitos traballos para facer e a parte de aprender con eles divertíamonos moito. Sobre todo cando tíñamos a oportunidade de facelo en grupo. Tamén podíamos a ver sacado máis revistas ao longo de todo o curso, pero isto foi por culpa de todos. Que non nos demos presa e non chegou o tempo.
Para rematar quero recomendar esta optativa a todo aquel que lle guste o de escribir, indagar, entrevistar e todo iso que todos nos imaxinamos que se fai nun taller de prensa.
Que non o collades por que pensedes que é moito máis fácil que física o química e que outras moitas...
É como calquera outra e se o colledes que sexa porque vos gusta ou pola curiosidade de aprender sobre o tema, como fixen eu. A día de oxe, no fin do curso, Podo dicir que non me arrepinto para nada de ter escollido esta materia porque conseguín o que me propuña; saber máis sobre a prensa e facer algo de práctica. A parte paseimo moi ben nas clases e gustoume tanto que me quedei con ganas de traballar máis.

Eusebio Leal Fábregas, un mozo de Salceda de Caselas que con tan so 12 anos de idade resulta gañador do concurso ao mellor periodista xuvenil da Voz de Galicia. A súa entrevista protagonizouna Aid, unha rapeira de Vigo, coñecida en case todo Galicia e máis aló. Arrasou con máis de 4.600 traballos que se entregaron dende o resto de Galicia. 
Noraboa!!!
Máis información 


Aquí deixo a súa entrevista.

 ‘O RAP É O XEITO DE EXPRESAR O QUE ME QUEIMA POR DENTRO’

Aida Alonso Iglesias, estudante e rapeira.

Aid Alonso Iglesias (Aíd) é unha rapeira viguesa que sen ter a mayoría de idade xa escribía rap. A parte do rap tamén estuda na Universidade de Vigo e é locutora de radio en Radio Piratona. Gañou premios como:

2008- Gañadora do festival Heiniken Greenspace en Valencia.

2009- ‘Boogie Vigo’ é portada Itunes como single Latino de La Semana.

2009- Artista do mes en Ones To Watch.

2010- Gañadora de Marcate un Squares de Kellogs.

1- Como empezaches? Alá polo 2003 aos 13 anos houbo un boom mediático onde coñecín a cultura hip hop. Gustábame escribir poesía e pintar e encantoume o que vin nesa nova cultura.

2- Que ou quen te empuxou a compor cancións? Era un xeito de expresar o que me queimaba por dentro, e o segue sendo a día de hoxe, un xeito de contar a miña vida, as miñas preocupacións, nun folio, ou diante dun micro.

3- Una frase motivadora: O cravo que sobresae sempre recibe un martelazo, así que hai que saber recibir martielazos con naturalidade.

4- Que sentiches cando subiches a un escenario por primeira vez? Un pouco de medo e moitísima ilusión.

5- Gañaste a vida co RAP? Estou estudando, e coma sempre digo, non vivo da música pero morrería por ela!

6- RAP e HIP-HOP, cal é a diferenza? O hip hop é unha cultura que comprende varios elementos: grafiti, breakdance, djing e mcing. O rap é a parte musical do hip hop.

7- Sobre que temas prefires compor as cancións? Escribo o que me pasa pola cabeza, normalmente ou protesto por algo, ou falo das miñas inquedanzas, ou simplemente estou feliz e o canto.

8- Cal é o mellor consello que che deron? Mantén a cabeciña no seu sitio.

9- Cal é o teu soño? Poder chegar a compatibilizar a profesión que estudo coa música.

10- Que opinas dos que din que os rapeiros son agresivos? É a imaxe que cobre ao mundo do rap por culpa do descoñecemento social. O rap é un medio de expresión, onde cada compositor describe a súa vida. A día de hoxe o rap está desvinculado completamente dos barrios marxinais e calquera pode contar a súa vida, sexa unha vida de rúa ou sexa un neno dun barrio rico.

11- Cal foi o premio que máis te ilusionou gañar? O Heineken Greenspace en Valencia foi a lembranza máis crara que teño. Foron dous días incribeis e nunca o esquecerei.

12- Cal de tódalas cancións túas che gusta máis? Haha. Iso é dificil de contestar, non creo que teña criterio... quédome con ‘Boogie Vigo’ porque nomeo a miña cidade.

Lucía Leal Fábregas

"El hip-hop más real"

Por primera vez en la historia se retransmitirá un concierto en directo en 3D.

Violadores del verso, como "despedida momentánea" celebrará un concierto el próximo 10 de Junio en Torre del Agua (Aragón) como homenaje a su grupo al cual asistirán alrededor de ochocientos figurantes, "que accederán a través de invitaciones personalizadas", a los que habrá que añadir los técnicos y un número de alumnos que acudirán para ver la producción. Un acontecimiento que sin duda, creará polémica y sobre todo expectación en el mundo audiovisual.

"Los Violadores del verso ya fueron los primeros en hacer un DVD en directo, los primeros en sacar directo en Alta Definición y ahora, con el salto al 3D, quieren seguir abanderando el progreso tecnológico: "Queremos ponernos en contacto con nuestros seguidores y decirles que nos importan. Van a flipar. Reconocer al seguidor que está más lejos y lo tiene más difícil", asegura con la sinceridad y rotundidad que le caracteriza Kase O. La cita, el viernes, 10 de junio, a las 22 horas."

(Google News)

Lucía Leal Fábregas

CARTA Á DIRECTORA

Por qué os de 3º SI e os de 4º NON ?
Que mal me parece que Begoña, a profesora de ximnasia dea clases da patinaxe aos rapaces de 3º da ESO e aos de 4º non.
Penso que nós temos preferencia posto que este é o último ano que estamos no centro e deberíamos de facer algo diferente. Xa que se pon en marcha o do patinaxe estaría ben que fora unha activade para os de 4º ou polo menos para os dous cursos.
De verdade que non entendo porque non podemos facelo nós. E como eu, a maioría de alumnos de cuarto pensan o mesmo.
Xustificación!!!!!!!!!!!!!!!! 

Aniquilación ou xustiza contra Bin Laden?

"Estados Unidos matou ao líder de Al-Qaeda, Osama Bin Laden, en Pakistán e ten o seu corpo no seu poder, menos de dez anos despois dos sangrientos atentados do 11 de septembro do 2001 " Palabras que nos atopamos en calquer xornal, orgullosos e satisfeitos.
Qué vergoña! Dende o meu punto de vista e como quen ten un fillo ao que castiga por tirar cousas ao chan e logo tamén o fai.
Penso que deberíase tomar outra medida contra Bin Laden e non actuar facendo o que el fai mal que é matar á xente. Din que o fixeron por xustiza pero... Quen lle explica isto a un neno? Non se pode matar as persoas pero se o fai o estado si que poden. 
Incríble.

Guardiola: "Mourinho es el PUTO JEFE, EL PUTO AMO"

Expresión literal de Guardiola, adestrador do FC Barcelona, ao que todos coñecemos.
A parte da vulgaridade da frase en sí, paréceme unha falta de respeto por parte de Guardiola, posto que sabe perfectamente que as persoas afeccionadas ao fútbol son persoas de tódalas idades, dende os máis cativos aos máis maiores.Polo tanto, como moitos progamas que evitan facer cousas ou dicir algunha expresión fora de contexto en horario no que os nenos cativos poden estar vendo a televisión; penso que esa frase sobraba, ou simplemente podía habela dito de outro xeito.
Donde quedou agora o Guardiola humilde, educado e que nunca se pica?
Pola miña parte, Guardiola perdeu os papeis e sobre todo, a fama de educado e das súas boas formas.




Lucía Leal Fábregas

Carta á directora.

Prohibida a entrada a menores de 18 anos.
Na maioría das discotecas de Galiza e de todo o mundo esixen un mínimo de 18 anos de idade para entrar.
A súa razón é porque venden alcohol no local.
O que o Estado non sabe é que hoxe en día non resulta nada difícil para unha persoa de calquer idade conseguir bebida.
Supermercados, bares, gasolineiras, tendas de pobos...
Todos, ou casi todos venderían alcohol a un rapaz ou rapaza de dezaseis anos.
Porque prohibilo nas discotecas?
Aínda que non o entendo estou segura de que non cambiará nunca.
O que podían facer é que polo menos deixaran entrar aos de dezaseis anos e se o problema está no alcohol, que pidan o carnet en tódalas barras e que esixan a maioría de idade.
Últimamente, os rapaces e rapazas de dezaseis anos, a igualdade cos maiores de idade poden abortar sen o consentimento dos pais, buscarse traballo por si só, etc...
Por qué non entrar nunca discoteca?






Lucía Leal Fábregas

Carta á directora.

Quen nunca tivo que taparse o naris coas mans ao pasar polos baños do instituto?
Dende hai algo máis de dous anos os baños do noso instituto, o IES Pedras Rubias, desprenden un cheiro totalmente desagradable. 
O cheiro acorrala cada recuncho do centro provocando noxo e incluso nauseas.
Penso que a maioría dos alumnos resúltalle aterrador ter que tapar o naris cada vez que pasan por diante dun lavabo. Incluso hainos que van ao baño e prefiren aguantar coas ganas a ter que soportar o cheiro de cerca aínda que sexa por dous minutos.
Esixo un pouco máis de hixene por parte do servizo de limpeza e tamén un aviso a tódolos alumnos para coidar de forma individual o hixiene dos baños.
Se é preciso e posible, un ambientador en cada baño do centro. Tampouco estaría de máis.






Lucía Leal Fábregas.

KASE.O «El mejor disco de Violadores del Verso está aún por hacer y será increíble»

Con esta frase, Javier Ibarra afirma que volverá a juntarse el grupo Violadores del Verso, que tanto dicen que se han separado, "retirado"...
Y como siempre... ¡Volverán pisando fuerte!
Pero que también se dedicará un tiempo a su disco en solitario que afirma que en 2012 estará escribiéndolo.
Hasta entonces... esperaremos ansiosos.


+ Información.

Lucía Leal Fábregas.

Vamos a esquivar la soledad.

Que no pasen las horas, que nos pille la lluvia cantando a las farolas.
Y HAZLE TRAMPAS AL SOL Y QUE NO SALGA HOY A JODER NUESTRO MUNDO.

Lucía Leal Fábregas.

En varias ocasiones pude sentir el calor de tus labios al rozar con lo míos, 
como apasionadamente me agarrabas del cuello y entorpecías los besos con una estúpida sonrisa.
Nos acariciábamos y nos quedábamos abrazados el uno a la otra un largo tiempo.
Me encantaba cuando me cogías de la mano mientras me hablas, jugabas con mis dedos y bordeabas con la yema de los tuyos la palma entera de mi mano. 
Me dejabas asombrada cada vez que conseguías que, tan solo con hablarme e intercambiar unas cuantas miradas, resurgiera en mi interior una hermosa sensación que ni la primavera...
Sobre todo, aunque lo niegue, me gustaba cuando me llamabas tonta y hacía que me enfadaba para que me rogaras y vinieras por detrás para abrazarte a mí pidiéndome perdón mientras me besabas en la mejilla.
Que tontos éramos, los dos, cuando nos quedábamos embobados mirándonos a la boca, y a la vez, surgía otra vez esa sonrisa estúpida. 
Siempre acabábamos igual, besándonos como si lo fuéramos a hacer por última vez.

Y fue lo mejor que podíamos haber echo, porque un día cualquiera, sucedió, así como si nada, dejamos de vernos, ya no querías estar conmigo, nos alejamos y esos besos tan apasionados, esas miradas, esas caricias, esos abrazos eternos, desaparecieron de mi vida sin previo aviso...











Lucía Leal Fábregas.

“A primeira vez non me saí moi ben asique non me rendín e seguín practicando."

Quen dixo que alguén con só 14 anos non sería capaz de conseguir o que se propoña?

Mario Rodríguez Vaqueiro é o claro exemplo dun rapaz que acadou a meta do seu soño tendo somentes 14 anos… Este cativo ten como afección o “graffiti”, considerado unha arte urbá, que aínda que non apareza no diccionario todos temos 

claro en que consiste. 

Mario é de Salceda de Caselas (Pontevedra),un pequeno pobo no que pouco a pouco 

vai deixando as súas “pegadas” en paredes, muros, bancos, tellados…

Faise cada vez máis coñecido no seu pobo polos seus debuxos e firmas que se poden ver en calquer recuncho de Salceda.

A parte de desempeñala súa arte por lugares ilegais tamén o fai en sitios 

especiais para iso ou creados por ese motivo. Festivais de Hip-Hop, concursos...

Como moitos dos que nos quedamos mirando cada vez que vemos un “graffiti”, tivemos a curiosidade de saber cando, como e por qué comezara Mario a facer isto e en qué circunstancias.  Por iso,  achegámonos a él pidíndolle que nos respondera unhas 

preguntas.

-Como empezaches a interesarte por isto do graffiti?
-Desde pequeno gustoume o de dibuxar e un dia e un día déuseme por mercar un spray e facer un graffiti 
pero a primeira vez non me saí moi ben asique non me rendín e seguín practicando.
 
-Cando comezaches a pintar?
As miñas primeiras pintadas sobre paredes foron fai dous anos...
 
-Gústache máis pintar legal ou ilegalmente?
Gústame máis pintar legalmente pero cando o fago de forma ilegal sinto como unha satisfacción.
Como din... "é morbo".
 
-Os teus pais apóllante no que máis che gusta, pintar?
Un deles si, o outro non tanto. Desde que tiven un problema co concello porque me pillaron pintando polas
 rúas, xa non lle gusta o que fago.
 
-Que opinan os teus amigos/as?
Os meus amigos apóllanme, sempre están animándome e valorando tódolos meus debuxos.
Incluso algún que outro anímase tamén a pintar algo conmigo. (risas)
 
-Crees que dentro duns anos seguirás facéndolo?
Penso que si. Levo xa un par de anos e cada día gústame máis e a xente axúdame a motivarme máis.
 
-Cóntanos algunha anécdota, algún lio coa polocía, unha bronca...
Un venres no colexo os meus pais tiñan reunión co meu tutor e había dous policías na porta do instituto
 preguntándome polos meus pais.Cando eles sairon os policías foron falar con eles e estes convocáronlles
 unha cita co alcalde de Salceda para informarlle do que pasara.
Ao día seguinte os meus pais acudiron ao alcalde e resulta que era pola miña culpa... Pilláronme! Puxéronme tres denuncias por pintar en lugares públicos.O alcalde deulle aos meus pais un papel co que a mi me fixeron 
ir por Salceda borrando os graffitis
polos que me habían posto a denuncia. 
Que vergoña pasei!(risas)
-Por qué SOCA e non Mario, ou outro nome?
Sinceiramente, nin me acordo a que ven o mote de SOCA, simplemente non puxen Mario polo motivo
 evidente de que en Salceda non hai moitos
con ese nome e se miraban algunha pegada que o pusexe, de inmediato sabrían que fora eu.
 
-Persoalmente, ves ben o que fas?
Si, eu o vexo ven pero non me gusta que a xente sea tan estricta, penso que non estaría nada mal que deixaran un pouco máis de liberdade
aos graffitis, xa que para moitas persoas é unha forma de expresión como para outro o é o rap, a poesía...
 
-Que lle dirías a calquer mozo ou moza que esté pensado en comezar con isto?
Que se quere comezar e aprender que o faga nalgunha academia de graffiteiros que paga a pena.
Aos que vayan a aprender facéndoo de forma ilegal polas rúas solo lles dou un consello:
se vos pillan... correde! (risas)
 
 
 
Mario Rodriguez é o claro exemplo de un 
rapaz que comezou loitando por unha idea 
clara e loitou ata o final para conseguir alcanzar unha meta.

Agora disfruta tranquilamente co 
consentimento dos pais facendo o que a él máis lle gusta; "graffitear".
 
 
Lucía Leal Fábregas.

♥

                                             

Si por mi fuera me pasaría todos los días diciéndote lo importante que eres para mi.

Sabes que me haces feliz con poco, con pequeñas cosas que día a día se hacen especiales.

Si no salimos un fin de semana nos vamos a tu casa y vemos una película, y ya soy feliz.

Cuando tengo royos en casa o con alguna otra amiga, ya me llamas, vienes a verme, nos vamos a dar un paseo... y ya me olvido de todo.

Cuando me pasaba días con tonterías de algún gilipollas, me aconsejabas, y me daba cuenta.

Cuando me equivoco el algo o con alguien, llegas tú y me haces recapacitar.

Pero sobre todo .. ¿sabes cuando me doy cuenta de lo importante que eres para mi? Cuando veo que todo al rededor se derrumba, que nadie lucha por nada y que a nadie le importa casi nada... Ahí es cuando me doy cuenta que si yo día a día sigo luchando e intentando conseguir que todo salga bien es por algo, por ti.

Y no me cansaré de hacerlo. Porque te llevo conociendo 4 años, durante todos los días, y ahora que te conozco mejor que nadie tengo por seguro que no me arrepiento de haberte conocido desde el primer día, en esa clase, 1ºb de la ESO, cuando me senté en el pupitre delante tuya.

:)

te quiero a mi lado para toda la vida.

Y no, no me voy a cansar de decírtelo. Aunque tú lo sabes y yo lo sé, debes de saber que a veces me gusta ser un poco egoísta y hacer que todo el mundo sepa que yo tengo a la mejor persona conmigo. :)

Lucía Leal Fábregas.