martes, 29 de marzo de 2011

Vamos a esquivar la soledad.


Que no pasen las horas, que nos pille la lluvia cantando a las farolas.
Y HAZLE TRAMPAS AL SOL Y QUE NO SALGA HOY A JODER NUESTRO MUNDO.




Lucía Leal Fábregas.

domingo, 27 de marzo de 2011



En varias ocasiones pude sentir el calor de tus labios al rozar con lo míos, 
como apasionadamente me agarrabas del cuello y entorpecías los besos con una estúpida sonrisa.
Nos acariciábamos y nos quedábamos abrazados el uno a la otra un largo tiempo.
Me encantaba cuando me cogías de la mano mientras me hablas, jugabas con mis dedos y bordeabas con la yema de los tuyos la palma entera de mi mano. 
Me dejabas asombrada cada vez que conseguías que, tan solo con hablarme e intercambiar unas cuantas miradas, resurgiera en mi interior una hermosa sensación que ni la primavera...
Sobre todo, aunque lo niegue, me gustaba cuando me llamabas tonta y hacía que me enfadaba para que me rogaras y vinieras por detrás para abrazarte a mí pidiéndome perdón mientras me besabas en la mejilla.
Que tontos éramos, los dos, cuando nos quedábamos embobados mirándonos a la boca, y a la vez, surgía otra vez esa sonrisa estúpida. 
Siempre acabábamos igual, besándonos como si lo fuéramos a hacer por última vez.


Y fue lo mejor que podíamos haber echo, porque un día cualquiera, sucedió, así como si nada, dejamos de vernos, ya no querías estar conmigo, nos alejamos y esos besos tan apasionados, esas miradas, esas caricias, esos abrazos eternos, desaparecieron de mi vida sin previo aviso...











Lucía Leal Fábregas.

jueves, 17 de marzo de 2011

“A primeira vez non me saí moi ben asique non me rendín e seguín practicando."



Quen dixo que alguén con só 14 anos non sería capaz de conseguir o que se propoña?
Mario Rodríguez Vaqueiro é o claro exemplo dun rapaz que acadou a meta do seu soño tendo somentes 14 anos… Este cativo ten como afección o “graffiti”, considerado unha arte urbá, que aínda que non apareza no diccionario todos temos 
claro en que consiste. 
Mario é de Salceda de Caselas (Pontevedra),un pequeno pobo no que pouco a pouco 
vai deixando as súas “pegadas” en paredes, muros, bancos, tellados…
Faise cada vez máis coñecido no seu pobo polos seus debuxos e firmas que se poden ver en calquer recuncho de Salceda.
A parte de desempeñala súa arte por lugares ilegais tamén o fai en sitios 
especiais para iso ou creados por ese motivo. Festivais de Hip-Hop, concursos...
Como moitos dos que nos quedamos mirando cada vez que vemos un “graffiti”, tivemos a curiosidade de saber cando, como e por qué comezara Mario a facer isto e en qué circunstancias.  Por iso,  achegámonos a él pidíndolle que nos respondera unhas 
preguntas.

-Como empezaches a interesarte por isto do graffiti?
-Desde pequeno gustoume o de dibuxar e un dia e un día déuseme por mercar un spray e facer un graffiti 
pero a primeira vez non me saí moi ben asique non me rendín e seguín practicando.
 
-Cando comezaches a pintar?
As miñas primeiras pintadas sobre paredes foron fai dous anos...
 
-Gústache máis pintar legal ou ilegalmente?
Gústame máis pintar legalmente pero cando o fago de forma ilegal sinto como unha satisfacción.
Como din... "é morbo".
 
-Os teus pais apóllante no que máis che gusta, pintar?
Un deles si, o outro non tanto. Desde que tiven un problema co concello porque me pillaron pintando polas
 rúas, xa non lle gusta o que fago.
 
-Que opinan os teus amigos/as?
Os meus amigos apóllanme, sempre están animándome e valorando tódolos meus debuxos.
Incluso algún que outro anímase tamén a pintar algo conmigo. (risas)
 
-Crees que dentro duns anos seguirás facéndolo?
Penso que si. Levo xa un par de anos e cada día gústame máis e a xente axúdame a motivarme máis.
 
-Cóntanos algunha anécdota, algún lio coa polocía, unha bronca...
Un venres no colexo os meus pais tiñan reunión co meu tutor e había dous policías na porta do instituto
 preguntándome polos meus pais.Cando eles sairon os policías foron falar con eles e estes convocáronlles
 unha cita co alcalde de Salceda para informarlle do que pasara.
Ao día seguinte os meus pais acudiron ao alcalde e resulta que era pola miña culpa... Pilláronme! Puxéronme tres denuncias por pintar en lugares públicos.O alcalde deulle aos meus pais un papel co que a mi me fixeron 
ir por Salceda borrando os graffitis
polos que me habían posto a denuncia. 
Que vergoña pasei!(risas)
-Por qué SOCA e non Mario, ou outro nome?
Sinceiramente, nin me acordo a que ven o mote de SOCA, simplemente non puxen Mario polo motivo
 evidente de que en Salceda non hai moitos
con ese nome e se miraban algunha pegada que o pusexe, de inmediato sabrían que fora eu.
 
-Persoalmente, ves ben o que fas?
Si, eu o vexo ven pero non me gusta que a xente sea tan estricta, penso que non estaría nada mal que deixaran un pouco máis de liberdade
aos graffitis, xa que para moitas persoas é unha forma de expresión como para outro o é o rap, a poesía...
 
-Que lle dirías a calquer mozo ou moza que esté pensado en comezar con isto?
Que se quere comezar e aprender que o faga nalgunha academia de graffiteiros que paga a pena.
Aos que vayan a aprender facéndoo de forma ilegal polas rúas solo lles dou un consello:
se vos pillan... correde! (risas)
 
 
 
Mario Rodriguez é o claro exemplo de un 
rapaz que comezou loitando por unha idea 
clara e loitou ata o final para conseguir alcanzar unha meta.

Agora disfruta tranquilamente co 
consentimento dos pais facendo o que a él máis lle gusta; "graffitear".
 
 
Lucía Leal Fábregas.

lunes, 14 de marzo de 2011

                                             























Si por mi fuera me pasaría todos los días diciéndote lo importante que eres para mi.
Sabes que me haces feliz con poco, con pequeñas cosas que día a día se hacen especiales.
Si no salimos un fin de semana nos vamos a tu casa y vemos una película, y ya soy feliz.
Cuando tengo royos en casa o con alguna otra amiga, ya me llamas, vienes a verme, nos vamos a dar un paseo... y ya me olvido de todo.
Cuando me pasaba días con tonterías de algún gilipollas, me aconsejabas, y me daba cuenta.
Cuando me equivoco el algo o con alguien, llegas tú y me haces recapacitar.
Pero sobre todo .. ¿sabes cuando me doy cuenta de lo importante que eres para mi? Cuando veo que todo al rededor se derrumba, que nadie lucha por nada y que a nadie le importa casi nada... Ahí es cuando me doy cuenta que si yo día a día sigo luchando e intentando conseguir que todo salga bien es por algo, por ti.
Y no me cansaré de hacerlo. Porque te llevo conociendo 4 años, durante todos los días, y ahora que te conozco mejor que nadie tengo por seguro que no me arrepiento de haberte conocido desde el primer día, en esa clase, 1ºb de la ESO, cuando me senté en el pupitre delante tuya.
:)
te quiero a mi lado para toda la vida.
Y no, no me voy a cansar de decírtelo. Aunque tú lo sabes y yo lo sé, debes de saber que a veces me gusta ser un poco egoísta y hacer que todo el mundo sepa que yo tengo a la mejor persona conmigo. :)

Lucía Leal Fábregas.